Τί ΔΕΝ προκαλεί τον αυτισμό;

Τί ΔΕΝ προκαλεί λοιπόν αυτισμό;

Για τον αυτισμό σε ένα παιδί ΔΕΝ φταίει κάτι που έκανε ο γονέας.

Για πολλά χρόνια, από την περίοδο που αναγνωρίστηκε η διαταραχή και μετά, ενοχοποιήθηκαν οι μητέρες και το γονεϊκό στυλ που είχαν οι οικογένειες των παιδιών με αυτισμό. Το σύνδρομο της “ψυχρής μητέρας” κυριάρχησε για τόσα πολλά χρόνια, που κατάφερε να γίνει σχεδόν στερεότυπο, το οποίο ακόμα και σήμερα γονείς και ειδικοί προσπαθούμε κάποιες φορές να αντικρούσουμε και να σπάσουμε. Έγιναν πολλές μελέτες για το θέμα. Βάσει διάφορων τεστ προσωπικότητας, δεν υπήρχε καμία σημαντική διαφορά ανάμεσα στο γονεϊκό στυλ και τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, μεταξύ γονέων παιδιών με αυτισμό και χωρίς αυτισμό.

Κατακλείδα:

Οι γονείς δεν προκαλούν με κάποια πράξη τους (πριν και μετά τη γέννηση) ή με κάποια συμπεριφορά τους (ψυχρή αντιμετώπιση) αυτισμό στο παιδί τους.

Για τον αυτισμό σε ένα παιδί ΔΕΝ φταίνε τα εμβόλια και συγκεκριμένα το MMR.

Το 1998 ο Andrew Jeremy Wakefield μαζί με άλλους δώδεκα ερευνητές δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό The Lancet έρευνα (“Ileal-lymphoid-nodular hyperplasia, non-specific colitis, and pervasive developmental disorder in children”), η οποία συνέδεσε το εμβόλιο MMR τόσο με τον αυτισμό, όσο και με μία μορφή νόσου του εντέρου σε δώδεκα παιδιά. ΚΑΜΙΑ έρευνα που ακολούθησε αυτής, ΔΕΝ επιβεβαίωσε τα ευρήματα. Η διαδικασία της επιβεβαίωσης των ευρημάτων από άλλους επιστήμονες είναι αυτονόητη και δεδομένη στην ερευνητική και επιστημονική κοινότητα. Όπως είπαμε και παραπάνω, ΚΑΜΙΑ έρευνα παγκοσμίως δεν επιβεβαίωσε στο ελάχιστο την παραπάνω σύνδεση. Το θέμα ωστόσο πήρε τεράστιες διαστάσεις (μέσω κυρίως των ΜΜΕ) και το ευρύ κοινό οδηγήθηκε σε μία τεράστια δύνη παραπληροφόρησης, καταμεσής μίας από τις μεγαλύτερες διαμάχες της επιστημονικής κοινότητας, για την κατανόηση της οποίας απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις (ερευνητικής μεθοδολογίας, ηθικής και δεοντολογίας, ιατρικής ορολογίας και επιστήμης). Για την ιστορία, ο Wakefield, έχασε την ιατρική του άδεια στον Ηνωμένο Βασίλειο, έπειτα από έρευνα και ακροαματική διαδικασία από το αντίστοιχο Συμβούλιο, το οποίο ονόμασε τις πράξεις του ανέντιμες και ανεύθυνες, οι οποίες “έφεραν την ιατρική επιστήμη σε ανυποληψία”.

Κατακλείδα:

Καμία σωστά σχεδιασμένη επιστημονική έρευνα (και έχουν γίνει εκατοντάδες), ΔΕΝ έχει συνδέσει, από το 1998 μέχρι και σήμερα, τον αυτισμό με οποιοδήποτε εμβόλιο. Η πιθανότητα να συνδέονται τα δύο αυτά είναι τόση, όση και να το συνδέεται ο αυτισμός με κάποια ομάδα τροφών.

Ποιά τα αίτια λοιπόν;

Η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταλήξει ακόμα και σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια, μετά από την αναγνώριση της διαταραχής, στο τί την προκαλεί.

Πολλές έρευνες επικεντρώνονται στα γενετικά αίτια υποστηρίζοντας την γονιδιακή βάση της διαταραχής. Ένα ποσοστό περίπου 75% των αδελφών παιδιών με αυτισμό, έχει πιθανότητα να βρίσκεται στο φάσμα, ενώ στους ομοζυγωτικούς διδύμους, το ποσοστό αγγίζει σε κάποιες έρευνες και το 90%. Οι παραπάνω πληροφορίες μπορούν να σημαίνουν, ότι υπάρχουν κάποια γονίδια (ή κάποιο γονίδιο), τα οποία κληρονομούνται από τους γονείς και τα οποία οδηγούν στον αυτισμό. Οι επιστήμονες ωστόσο, (κυρίως λόγω της μορφής και της φύσης της διαταραχής) δεν μπορούν με σιγουριά να ονομάσουν το γονίδιο αυτό (ή τα γονίδια), όπως έχουν κάνει για παράδειγμα για το σύνδρομο Down.

Πολλές είναι οι έρευνες επίσης που δείχνουν διαφοροποίηση σε πολλά μέρη του εγκεφάλου ενός ατόμου με αυτισμό, σε σχέση με αυτόν ενός ατόμου χωρίς. Το αν ο αυτισμός έχει προκαλέσει αυτές τις διαφοροποιήσεις ή οι διαφοροποιήσεις τον αυτισμό είναι κάτι που μελετάται. Η ίδια η διαταραχή είναι πολύπλοκη και πολύμορφη και επηρεάζει πολλές πτυχές της συμπεριφοράς ενός ατόμου. Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εύρεση των αιτιών πίσω από αυτήν. Το γενετικό ωστόσο υπόβαθρο δεν αμφισβητείται πλέον, ΧΩΡΙΣ όμως να είναι σίγουρο πού και γιατί υπάρχουν οι διαφοροποιήσεις.

Γιατί είναι σημαντικό και μελετάμε τί προκαλεί τον αυτισμό;

Η επιστημονική κοινότητα προσπαθεί να καταλάβει την διαταραχή για να μπορέσει να βοηθήσει τα ίδια τα άτομα στο φάσμα και τις οικογένειές τους (σε όλα τα επίπεδα). Οι συμπεριφορικές προσεγγίσεις πιθανόν να μην αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό (καθώς η κλινική εικόνα δεν θα αλλάξει). Οι ιατρικές εξετάσεις ωστόσο και η φαρμακευτική αγωγή μπορούν να βελτιωθούν και να γίνουν τόσο στοχευμένες, ώστε να βοηθήσουν εγκαίρως και ποιοτικότερα τα άτομα στο φάσμα και το περιβάλλον τους.

Σημαντικότερο όλων είναι η αποδοχή και η ενσωμάτωση των ατόμων στο φάσμα και των οικογενειών τους. Η εύρεση του γιατί κάποιος έχει αυτισμό, δεν ακυρώνει και δεν μειώνει σε καμία περίπτωση και διάσταση την πρωταρχική αυτή αναγκαιότητα, η οποία είναι και η ουσιαστικότερη κατά την γνώμη μας.